Ieder mens wil erkend worden voor zijn of haar bijdragen in hun werk en nu zit ik als gepassioneerd geïnteresseerde van veiligheid toch met een dilemma. Mensen die namelijk een crisis bezweren worden op een voetstuk gehesen (terecht overigens want dat is een moeilijke taak!), maar mensen die crisissen weten te voorkomen genieten maar al te vaak weinig #erkenning.
Een crisis beslechten waar zo'n 120 miljard aan wordt gespendeerd geniet lof, de 'ware #leiders' laten zich namelijk zien, maar mensen die onheil hebben weten te #voorkomen dat er überhaupt een #crisis is ontstaan, worden voor kennisgeving genoteerd. En de meeste mensen weten een paar dagen later de namen van deze helden niet eens meer te noemen. Als ze de media al halen want de media (en dus de lezers ervan) is veel meer geïnteresseerd in ellende en hoe die ellende wordt bejegend dan in het voorkomen van drama. Dat is namelijk geen nieuws.
Op veiligheidsgebied bij de overheid en organisaties geldt hetzelfde: als projecten volgens plan verlopen zonder noemenswaardige #incidenten, dan is dat eigenlijk normaal; zoals het hoort te gaan.
De verantwoordelijke mensen hebben gewoon hun werk gedaan. No #glory.
De ellende waar mensen, landen, organisaties doorheen moeten na een pandemie of andere crisis roept zoveel emotie op dat degenen die het daadkrachtig bezweren op een #voetstuk worden geplaatst. Maar het voorkomen van deze ellende is blijkbaar de normaalste zaak van de wereld en we gaan weer over tot de orde van de dag.
Zou die preventieve werking niet veel sterker worden als we de erkenning ervan wél zouden kunnen geven? Ik denk van wel want het moedigt #preventiefdenken en werken aan. #Intrinsiek gedreven mensen werken niet voor erkenning. Maar zou het een duwtje in de rug kunnen geven als preventief werken vaker erkenning krijgt?
Hoe zou de potentiële ramp die is voorkomen meer #aandacht kunnen krijgen en de mensen die dat voor elkaar hebben gekregen hiervoor erkend worden? Denk hierbij ook aan bijvoorbeeld het voorkomen van aanslagen maar ook op kleiner niveau het goed inschatten van risico’s, passende preventieve maatregelen treffen waardoor vervolgens een potentieel serieus ongeval (of erger) door wordt vermeden. Die blijdschap staat echter nooit als gelijkwaardige tegenpool tegen de ellende die wordt ervaren door de mensen die in die crisis zaten of er zelfs het loodje voor hebben gelegd.
Zou de belangstelling voor het vakgebied preventieve veiligheid niet veel groter worden als het op waarde zou worden erkend en ingeschat? Kortom, hoe kan het beter?